چون شب های پر بار امتحانات نزدیکه و همه تواین شبهای عزیز تا سحر به مبارزه با جزوات خواهند پرداخت لازم می دونم شب قبل از اولین امتحان دانشجویی مون(آزمایشگاه فیزیک) رو که یه خاطره تلخ اما شیرین داشت رو براتون بنویسم تا شما هم بدونید که ما چه روزهای سختی رو سپری کردیم و به راستی مائیم آن مردان روزهای سخت...
نمی دونم چند شنبه بود بعد از ظهر برای گردش رفتیم بیرون وقتی داشتیم میومدیم دیدیم جواد داره با آقای جهانبخش والیبال بازی می کنه و گوشیش رو داده دست یکی از بچه های گفتار درمانی.نزدیک اذان بود این دوستیم گفتاردرمانمون برای وضو ساختن رفته بود (گلاب به روتون)wc
که از بد حادثه گوشی جواد از دستش افتاده بود تو دستشویی. همه با عجله رفتیم که عملیات نجات غریق رو انجام بدیم این دوستمون اول خواست با کمک یه دستکش گوشی رو بیاره بیرون اما دستش رد نشد ناراحتی تو چشاش موج میزد و از طرف دیگه گوشی جواد که حاوی رم با عکس های اتاق و یه سیم کارت ایرانسل بود فریاد می زدhelp me اما همه عاجز از نجات این گوشی.
در نهایت به کمک نیروهای امدادی و تاسیساتی خوابگاه_ که خداوند ایشان را در بهشت کناد_ گوشی بیرون اومد و پس از شستشو و انجام غسل های ترتیبی و ارتماسی به بخش اورژانس اتاق 151 منتقل شد.بچه ها داشتن با سشوار میثم گوشی رو خشک می کردن _ که البته همین کار امدادگران اشتباه بود_ و بوی نامطبوع گوشی با گرمای سشوار نامطبوع تر شده بود وبه فضای اتاق حال وهوای دیگه ای بخشیده بود.بعد از مدتی گوشی جیب فانی جواد را وداع گفت وبه زباله های صنعتی پیوست اما رم و سیم کارت سالم بود.
ناراحتی رو میشد از چشای جواد دید_ البته نه به خاطر گوشی بلکه بیشتر به خاطر ناراحتی دوست گفتاردرمانش _ما هم به تاثیر اونا ناراحت بودیم اما من ومیثم نمی تونستیم جنبه های خنده اور این حادثه تلخ رو نادیده بگیریم وتا جا داشت خندیدیم.
ساعت تقریبا 10 بود اصلا یادمون نبود فردا امتحان داریم دنبال برگه های آزمایشگاه فیزیک بودیم که به لطف بچه ها تونستیم اونها رو از تو کمد و از زیر گرد و خاک بیرون بکشیم و برگه های گزارش کار رو هم از پشت یخچال پیدا کردیم و یه دور خوندیم وبعد به خواب ملوکانه پرداختیم.شب برگه هارو زیر بالش گذاشتیم تا شاید محتواش تا صبح بره تو ذهنمون اما فایده نداشت.
رفتیم سر جلسه فارغ از هر گونه استرس و دغدغه ذهنی ولی وقتی دست حاج سیروان رو گرفتم دیدم طفلک جریان خونش هم مختل شده .
آخرش هم از امتحان راضی بودیم چون تونستیم یکی از 19 واحدمون که اولین واحد درسی دانشجویی مون بود رو پاس کنیم و این کاری است بس سترگ و سرور آور.
در نهایت از کلیه دست اندر کاران این خاطره که موجبات خنده ما را (البته بعد از ناراحتی) فراهم ساختند تقدیر و تشکر به عمل می آید.
روابط عمومی درس خوانان کلاس
سلام
خاطره ی قشنگی بود وقشنگتر از اون طرز نوشتنتون بود البته به پای ما نمیرسه
سلام
خواهش می کنم بله درست می فرمایید ما داریم در مکتب نوشتاری شما یاد می گیریم
سلام
جالب بود
خوابگاتون چقدر بزرگه ۱۵۱!
ولی به نظرم باید غرامت این زیان بزرگ مالی و روحی رو به هر ترتیب می گرفتید.
فکر کنم تا چند ترم آینده یه کمیته یا هئیت خاطره نویسی تو کلاس تشکیل بدیم!!
سلام
نظر لطفتونه
این زیان مالی رو یه جوری جبران کرد
صددرصد این کار رو می کنیم با وجود اساتیدی هم چون من
خداییش خیلی جالب بود کلی خندیدیم
باز هم از این کار ها بکنید
سلام
مرسی
چشم حتما
با سلام
زیرعنوان وبلاگ شما "علمی-فرهنگی-هنری" است، ولی بنده هر چه گشتم مطلب علمی نیافتم!
موفق باشید
سلام
دیدار مطلب علمی بود میسر
با دیده دل نه دیده سر
شما با دیده دل نگاه کنین حتما پیدا می کنید
سلام مهدی
یاد باد آن روزگاران یاد باد.
جواد به اون گوشیش خیلی می نازید این یه بیت خطاب به اون بود البته در اون انفوان:
در این درگه که گه که که شود که که
مشو غره به امروزت که از فردا نیی آگه.
سلام
آره واقعا اما الان چی؟؟؟؟ الان دست تقدیر ما رو از هم جدا کرد و...
دراین دیار بی کسی کسی به در نمی زند
به گوشی خراب شده یه تک یا اس نمی رسد
جواد به اون گوشیش می نازید ولی عکس های خوبی هم ازمون گرفته بود اما افسوس