بخوانید و بیندیشید

دستانی که کمک می کنند پاکتر از دستهایی هستند که رو به آسمان دعا می کنند.

خداوندا دستهایم خالی است ودلم غرق در آرزوها -یا به قدرت بیکرانت دستانم را توانا گردان یا دلم را ازآرزوهای دست نیافتنی خالی کن

آنچه جذاب است سهولت نیست، دشواری هم نیست، بلکه دشواری رسیدن به سهولت است .

وقتی توبیخ را با تمجید پایان می دهید، افراد درباره رفتار و عملکرد خود فکر می کنند، نه رفتار و عملکرد شما

سخت کوشی هرگز کسی را نکشته است، نگرانی از آن است که انسان را از بین می برد .

اگر همان کاری را انجام دهید که همیشه انجام می دادید، همان نتیجه ای را می گیرید که همیشه می گرفتید .

افراد موفق کارهای متفاوت انجام نمی دهند، بلکه کارها را بگونه ای متفاوت انجام می دهند. 
 

پیش از آنکه پاسخی بدهی با یک نفر مشورت کن ولی پیش از آنکه تصمیم بگیری با چند نفر. 
 

کار بزرگ وجود ندارد، به شرطی که آن را به کارهای کوچکتر تقسیم کنیم .

کارتان را آغاز کنید، توانایی انجامش بدنبال می آید .

انسان همان می شود که اغلب به آن فکر می کند .

همواره بیاد داشته باشید آخرین کلید باقیمانده، شاید بازگشاینده قفل در باشد.

تنها راهی که به شکست می انجامد، تلاش نکردن است .

دشوارترین قدم، همان قدم اول است .

عمر شما از زمانی شروع می شود که اختیار سرنوشت خویش را در دست می گیرید .

آفتاب به گیاهی حرارت می دهد که سر از خاک بیرون آورده باشد .

وقتی زندگی چیز زیادی به شما نمی دهد، بخاطر این است که شما چیز زیادی از آن نخواسته اید .

                                                                           کوروش بزرگ

صندلی داغ!!!

 

 میهمان اول : ابتسام سجادی

(میهمان برنامه تا یک هفته آینده پاسخگوی سوالات شما می باشد)

خاطره ها

من دلم میخواهد 

همه کودکی ام را از سر طاقچه ی خاطره ها بردارم 

و به باغی ببرم که زمانی قد یک دنیا بود 

باغ من میخندید 

و درختان کف دستش  

و به یک شاخه گل سرخ قناعت می کرد 

من نمیدانستم  

همه ی سهم من از خاطره ها گل یادیست که در قاب دلم جا میگیرد....

تفاوت سرویس های مدرسه درژاپن وایران!!!

سرویس مدرسه در ژاپن

.

.

.

.

.

.

.

.

.

و سرویس مدرسه در ایران…

وعده ی ما لب دریا

عصر ما عصر فریبه

عصر اسمای غریبه

عصر پژمردن گلدون 

چترای سیاه تو بارون 

شهر ما سرش شلوغه 

وعده هاش همه دروغه 

آسموناش پر دوده 

قلب عاشقاش کبوده 

کاش تو قحطی شقایق 

بشینیم توی یه قایق 

بزنیم دلو به دریا  

من و تو تنهای تنها 

خونه هامون پر نرده 

پشت هر پنجره نرده 

قفسا پر پرنده 

لبای بدون خنده 

کاش تو قحطی شقایق 

بشینیم توی یه قایق 

 بزنیم دلو به دریا 

 من و تو تنهای تنها 

چشما خونه ی سواله 

مهربون شدن محاله 

نه برای عشق میلی 

 نه کسی به فکر لیلی 

اونقده میریم که ساحل  

از من و تو بشه غافل 

قایقو با هم می رونیم 

اونجا تا ابد می مونیم 

جایی که نه آسمونش 

نه صدای مردمونش 

نه غمش نه جنب و جوشش 

 نه گلای گلفروشش  

مثل اینجا آهنی نیست 

پس ببین یادت بمونه 

کسیم اینو ندونه 

زنده بودیم اگه فردا  

وعده ی ما لب دریا.